Pulicerova nagrada

Pulicerova nagrada (engl. Pulitzer Prize) je američka nagrada koja se dodeljuje za najveće doprinose u novinarstvu, književnosti i komponovanju muzike. Dodeljuje je Univerzitet Kolumbija iz Njujorka.

Nagrada se dodeljuje svake godine u 21 kategoriji. U 20 kategorija svaki dobitnik dobija diplomu i nagradu od 10.000 američkih dolara[1]. Pobednik u kategoriji javna služba u novinarstvu su uvek novine koje dobijaju zlatnu medalju, iako se prilikom obrazlaganja nagrade može navesti i najzaslužniji pojedinac.

Nagradu je ustanovio Džozef Pulicer, mađarsko-američki novinar i izdavač, koji je nakon smrti 1911. sav svoj imetak zaveštao Univerzitetu Kolumbija. Prva Pulicerova nagrade je dodeljena 4. juna 1917. i otada se tradicionalno dodeljuje svakog aprila. Dobitnike bira nezavisna komisija.

wikipedija

Prvi dobitnik Pulicerove nagrade među Srbima je naučnik Mihajlo Pupin, drugi primalac ovog priznanja je pesnik Dušan Čarls Simić, a treći novinar Volter Bogdanić, koji je dobio čak tri Pulicera.


Mihajlo Idvorski Pupin (1854-1935) bio je profesor na Univerzitetu Kolumbija, nosilac jugoslovenskog odlikovanja Beli orao Prvog reda i počasni konzul Srbije u SAD. Tokom naučnog i istraživačkog rada dao značajne zaključke važne za polja višestruke telegrafije, bežične telegrafije i telefonije. Najvažnije otkriće su mu Pupinovi kalemovi. Korišćenje pomenutih kalemova u telefonskim razgovorima na velikim razdaljinama, u njegovu čast nazvano je – pupinizacija. Godine 1924. osvojio Pulicerovu nagradu za autobiografski roman „Od pašnjaka do naučenjaka“. Knjiga je objavljena i na engleskom jeziku po nazivom „From immigrant to inventor“.

Dušan Čarls Simić (1938) jedan od najautentičnijih avangardnih pjesnika. Slavu je stekao stihovima „O Odiseju koji pravi grčku baklavu“ i „Ofeliji koja žvače žvaku“. Sa porodicom otišao u Ameriku 1954. godine, odrastao u Čikagu, a diplomirao na Njujorškom Univerzitetu. Pulicerovu nagradu je dobio 1990. godine za zbirku „The World Doesn't End“, pošto mu je za dlaku izmakla godinu dana ranije za zbirku izabranih pjesama od 1963-1983.


Volter Bogdanić (1950) potiče iz stare srpske kolonije u Čikagu. Studirao je novinarstvo i politiku na Univerzitetu Viskonsin, a profesionalno se novinarstvom počeo baviti 1973. godine. Prvu Pulicerovu nagradu dobio 1988. godine kao reporter lista Wall Street Journal za istraživanja i seriju tekstova o ilegalnim medicinskim laboratorijama u Americi, na osnovu kojih je napisao knjigu „Velika bela laž“. Drugog Pulicera osvojio 2005. godine za istraživanje nesrećnih slučajeva u američkoj željeznici, pod nazivom „Smrt pod vagonima“, a treću 2008. godine za istraživački tekst o otrovnim kineskim proizvodima na američkom tržištu.

wikipedija

IZVOR: TANJUG

Dobitnici Pulicerove nagrade, jednog od najznačajnijih američkih priznanja, saopšteni su 14. aprila u SAD, u u ukupno 21 kategoriji - 7 književno-umetničkih i 14 novinarskih.

Foto: Beta/AP

Roman "The Goldfinch" Done Tart, priča o dečaku bez roditelja smeštena u moderni Menhetn, dobio je ovogodišnju Pulicerovu nagradu za fikciju.

Pozorišni komad "The Flick" Eni Bejker, koji se bavi zaposlenima u propalom bioskopu u kojem se još prikazuju 35-milimetarski filmovi, osvojio ovo prestižno priznanje za dramu.

Nagrađena je istorijska knjiga "Unutrašnji neprijatelj: Ropstvo i rat u Virdžiniji" Alana Tejlora, jednog od najuticajnijih američkih istoričara kolonijalnog doba, a govori o uticaju robova na rat 1812.

Dobitnik Pulicera za poeziju je Vidžaj Sešadri za zbirku "3 Sections".

U kategorijama biografije ili autobiografije i publicistike pobedili su naslovi "Margaret Fuller" Megan Maršal, o američkoj novinarki i pobornici transendentalizma iz 19. veka, i "Toms River" Dena Fagina, hronika o industrijskoj destrukciju male zajednice u Nju Džerziju.

NAGRAĐENE PULICEROM: 13 fotografija koje su šokirale svet!

Ove fotografije dokazuju da zaista slika govori više od hiljadu reči



Dobra fotografija je u stanju da vam probudi svaki vrstu emocija. Samim tim i ne čudi izreka da jedna fotografija govori više od hiljadu reči.

Ovo su neke od najboljih fotografija koje su ujedno nagrađene i Pulicerovom nagradom.

1. Mrtvi japanski vojnici tokom Drugog svetskog rata, snimljeni 11. novembra 1943. godine na ostrvu Tarava u Južnom Pacifiku.

2. Američki vojnici na Ivo Džimi podižu zastavu SAD, snimljeno 23. februara 1945. godine. Tu se odigrao jedan od najkrvavijih sukoba sa Japanom tokom Drugog svetskog rata.

3. Stanovnici Pjongjanga, glavnog grada Severne Koreje, i izbeglice iz drugih mesta puze preko mosta kako bi se sklonili od kineske vojske.

4. Otac drži mrtvo dete u rukama dok ga nemo sa vojnog kamiona posmatraju pripadnici vojske Južnog Vijetnama. Dete je ubijeno tokom sukoba vladinih snaga i gerilaca.

5. Aktivista za građanska prava Džejms Meredit puzi preko puta 51 sa bolnom grimasom na licu, nekoliko trenutaka pošto je bio pogođen.

6. General armije Južnog Vijetnama Ngujen Ngoc Loan snimljen par trenutaka pre nego što će ubiti osumnjičenog, oficira poznatog kao Bej Lop.

7. Jedan od članova Tajlandske političke frakcije stolicom udara beživotno telo studenta koga su obesili za drvo.

8. Vojnici Južnog Vijetnama prate preplašenu decu koja su izbegla napad napalm bombama.

9. Gužva nastala tokom atentata na Ronalda Regana, snimljeno 1981. godine.

10. Izgladnela žena snimljena u Ruandi

11. Upad specijalaca u dom Lazaro Gonzalesa snimljeno 2001. godine u Majamiju.

12. Iračanin slavi na krovu spaljenog hamera na severu Bagdada.

13. Žena se oduprla izraelskim specijalcima tokom sukoba u Ramali, 2006. godine.



kurir

Pulicerova nagrada za književnost pripala Entoniju Doru

Entoni Dor je u Parizu sa jedanaestogodišnjim sinom jeo sladoled kada je saznao da je za roman "Sva svetlost koju ne vidimo" dobio Pulicerovu nagradu za književnost.


Dobitnik Pulicerove nagrade za 2015. godinu proglašen je u ponedeljak posle podne na Univerzitetu Kolumbija. U užem izboru bili su Ričard Ford sa zbirkom priča "Let Me Be Frank with You", Lejla Lalami sa romanom "The Moor's Account" i Džojs Kerol Outs sa zbirkom priča "Lovely, Dark, Deep".

Žiri za dodelu Pulicerove nagrade naveo je u obrazloženju da je Dorov roman "maštovito i složeno" delo koje istražuje "ljudsku prirodu i kontradiktornu moć tehnologije".

Roman "Sva svetlost koju ne vidimo" pre nekoliko meseci bio je i u najužem izboru za prestižnu američku nagradu National Book Award. To je priča o dvoje mladih ljudi - slepoj Francuskinji i nemačkom vojniku - zahvaćenih vihorom Drugog svetskog rata, koji nastoje da sačuvaju humanost, razum i smislenost svojih života u opštem paklu koji je oko njih.

U obrazloženju se još navodi da u Dorovom romanu čitamo niz "kratkih, stilizovanih poglavlja" inspirisanih "strahotama Drugog svetskog rata". Roman je odmah po objavljivanju postigao neverovatan uspeh.

Bio je 49 nedelja na listi bestselera New York Timesa i prodat je u više od 1,6 miliona primeraka.


B92

Srbi koji su dobili Pulicerovu nagradu

z Vikipedije, slobodne enciklopedije
Prvi dobitnik Pulicerove nagrade među Srbima je naučnik Mihajlo Pupin, drugi primalac ovog priznanja je pesnik Dušan Čarls Simić, a treći novinar Volter Bogdanić, koji je dobio čak tri Pulicera.

Mihajlo Idvorski Pupin (1854-1935) bio je profesor na Univerzitetu Kolumbija, nosilac jugoslovenskog odlikovanja Beli orao Prvog reda i počasni konzul Srbije u SAD. Tokom naučnog i istraživačkog rada dao značajne zaključke važne za polja višestruke telegrafije, bežične telegrafije i telefonije. Najvažnije otkriće su mu Pupinovi kalemovi. Korišćenje pomenutih kalemova u telefonskim razgovorima na velikim razdaljinama, u njegovu čast nazvano je – pupinizacija. Godine 1924. osvojio Pulicerovu nagradu za autobiografski roman „Od pašnjaka do naučenjaka“.[1] Knjiga je objavljena i na engleskom jeziku po nazivom „From immigrant to inventor“.[2]

Dušan Čarls Simić (1938) jedan od najautentičnijih avangardnih pjesnika. Slavu je stekao stihovima „O Odiseju koji pravi grčku baklavu“ i „Ofeliji koja žvače žvaku“. Sa porodicom otišao u Ameriku 1954. godine, odrastao u Čikagu, a diplomirao na Njujorškom Univerzitetu. Pulicerovu nagradu je dobio 1990. godine za zbirku „The World Doesn't End“, pošto mu je za dlaku izmakla godinu dana ranije za zbirku izabranih pjesama od 1963-1983.

Volter Bogdanić (1950) potiče iz stare srpske kolonije u Čikagu. Studirao je novinarstvo i politiku na Univerzitetu Viskonsin, a profesionalno se novinarstvom počeo baviti 1973. godine. Prvu Pulicerovu nagradu dobio je 1988. godine kao reporter lista Wall Street Journal za istraživanja i seriju tekstova o ilegalnim medicinskim laboratorijama u Americi, na osnovu kojih je napisao knjigu „Velika bela laž“. Drugog Pulicera je osvojio 2005. godine za istraživanje nesrećnih slučajeva u američkoj željeznici, pod nazivom „Smrt pod vagonima“, a treću Pulicerovu nagradu, 2008. godine za istraživački tekst o otrovnim kineskim proizvodima na američkom tržištu.

Pulicerova nagrada za izveštavanje o Vajnštajnu

Njujork tajms (New York Times) i Njujorker dobili su ovogodišnju Pulicerovu nagradu za izveštavanje u javnom interesu za izveštaje o Harviju Vajnstajnu i seksualnom uznemiravanju koje je aktiviralo široki pokret "I ja" (MeToo).

Dobitnici ovogodišnjih Pulicerovih nagrada za novinarstvo i umetnost objavljeni su danas na Univerzitetu Kolumbija u Njujorku.

Njujork tajms i Vašington post dobili su Pulicerovu nagradu za nacionalno izveštavanje za osvetljavanje tekuće istrage o mogućim kontaktima izbornog štaba predsednika Donalda Trampa i ruskih zvaničnika.

List "Press Democrat" iz Santa Rose u Kaliforniji dobio je nagradu za udarne vesti za izveštavanje o šumskim požarima koji su prošle jeseni zahvatili kalifornijske okruge sa vinogradima.

Najprestižnije nagrade u američkom novinarstvu, Pulicerove nagrade dodeljuju se u 14 kategorija uključujući izveštavanje, fotografiju, kritiku i komentar u novinama, časopisima i vebsajtovima. U umetnosti nagrade su dodeljene u sedam kateogrija uključujući književnu prozu, dramu i muziku.

Njujork tajms i Njujorker su u izveštajima koji su se pojavili u razmaku od nekoliko dana u oktobru pisali o tome da je Vajnštajn bio suočen sa optužbama o seksualnom uznemiravanju i napadima od više žena u Holivudu, i to decenijama unazad. Advokati filmskog producenta rekli su tada da on demantuje da je imao bilo kakve seksualne kontakte bez saglasnosti.

Uticaj tih izveštaja ubrzo se proširio dalje od navoda o Vajnštajnu na druge istaknute ljude i uskoro se pokret "MeToo" pretvorio u poziv oko koga su se okupljali ljudi da izađu u javnost i govore o svojim iskustvima o seksualnom napastvovanju i uznemriavanju.

Niz izveštaja u Njujork tajmsu i Vašington postu osvetlili su veze između ruskih zvaničnika i Trampove predsedničke izborne kampanje 2016. Te veze su podstakle istragu specijalnog tužioca Roberta Mulera o navodnim ruskim pokušajima da utiču na predsedničke izbore.

Tramp je nazvao tu istragu lovom na veštice.

Ovo je 102. godina da se dodeljuje ova nagrada koju je 1917. ustanovio izdavač novina Džozef Pulicer.

Srbi koji su dobili Pulicerovu nagradu
Prvi dobitnik Pulicerove nagrade među Srbima je naučnik Mihajlo Pupin, drugi primalac ovog priznanja je pesnik Dušan Čarls Simić, treći novinar Volter Bogdanić, koji je dobio čak tri Pulicera, a četvrti dobitnik Pulicerove nagrade je fotograf Rojtersa Goran Tomašević[1]


Mihajlo Idvorski Pupin (1854-1935) bio je profesor na Univerzitetu Kolumbija, nosilac jugoslovenskog odlikovanja Beli orao Prvog reda i počasni konzul Srbije u SAD. Tokom naučnog i istraživačkog rada dao značajne zaključke važne za polja višestruke telegrafije, bežične telegrafije i telefonije. Najvažnije otkriće su mu Pupinovi kalemovi. Korišćenje pomenutih kalemova u telefonskim razgovorima na velikim razdaljinama, u njegovu čast nazvano je – pupinizacija. Godine 1924. osvojio Pulicerovu nagradu za autobiografski roman „Od pašnjaka do naučenjaka“.[2] Knjiga je objavljena i na engleskom jeziku po nazivom „From immigrant to inventor“.[3]

Dušan Čarls Simić (1938) jedan od najautentičnijih avangardnih pjesnika. Slavu je stekao stihovima „O Odiseju koji pravi grčku baklavu“ i „Ofeliji koja žvače žvaku“. Sa porodicom otišao u Ameriku 1954. godine, odrastao u Čikagu, a diplomirao na Njujorškom Univerzitetu. Pulicerovu nagradu je dobio 1990. godine za zbirku „The World Doesn't End“, pošto mu je za dlaku izmakla godinu dana ranije za zbirku izabranih pjesama od 1963-1983.

Volter Bogdanić (1950) potiče iz stare srpske kolonije u Čikagu. Studirao je novinarstvo i politiku na Univerzitetu Viskonsin, a profesionalno se novinarstvom počeo baviti 1973. godine. Prvu Pulicerovu nagradu dobio je 1988. godine kao reporter lista Wall Street Journal za istraživanja i seriju tekstova o ilegalnim medicinskim laboratorijama u Americi, na osnovu kojih je napisao knjigu „Velika bela laž“. Drugog Pulicera je osvojio 2005. godine za istraživanje nesrećnih slučajeva u američkoj željeznici, pod nazivom „Smrt pod vagonima“, a treću Pulicerovu nagradu, 2008. godine za istraživački tekst o otrovnim kineskim proizvodima na američkom tržištu.


Goran Tomašević, rođen (1969). godine u Beogradu. Za agenciju Rojters [1] radi od 1996. godine. Više od 20 godina foto-aparatom beleži sukobe širom sveta – sa prostora bivše Jugoslavije, Iraka, Avganistana, Libije, Sirije, Egipta, Južnog Sudana, Konga, Mozambika, Burundija, Nigerije i drugih kriznih područja. Za najboljeg fotografa agencije Rojters proglašen je četiri puta. List Gardijan 2013. godine proglasio ga je za najboljeg novinskog fotografa na svetu. [4] Fotograf iz Srbije, Goran Tomašević, kao član tima Rojtersa, dobitnik je Pulicerove nagrade za 2019. godinu. Opis nagrađene fotografije je „Petao prolazi pored mrtvog tela člana bande Bario-18 u San Pedro Suli (Septembar 28, 2018/Goran Tomašević)“[5]. Rojtersov tim od 11 fotografa je Pulicerovu nagradu dobio u Breaking News kategoriji, za živopisnu i zapanjujuću vizuelnu priču o stremljenjima i očaju migranata dok su putovali u SAD iz Centralne i Južne Amerike.